Dinsdag heb ik de derde H.E.L.P. apherese behandeling gehad. Ik was behoorlijk relaxed van tevoren dus ik denk dat de gewenning ondertussen is ingetreden! Of ik ben ondertussen helemaal zen en tot rust gekomen door de mooie omgeving en het lekkere weer. Wie zal het zeggen.
Wederom zien mijn aderen er top uit en alle blauwe plekken zijn weggetrokken. Het enige euvel blijft mijn lage bloeddruk, al is die eindelijk wat minder laag. De machine piept dus ook veel minder vaak, dat is een stuk rustiger.
Na een uur of 3 echter word ik ongelofelijk moe. De machine begint piepjes te maken die ik nog niet eerder heb gehoord en Silke wordt er direct bij gehaald. Daar schrik ik wat van, de verpleegkundigen zeggen dat het niet ernstig is. Waarom rennen ze dan naar Silke? Vreemd ...
Omdat ik zo moe ben en de bloed flow bijna weg is, stelt Silke voor om te stoppen. Er is al 3,2 liter plasma gefilterd en er zit enorm veel bad stuff in de filter. Hij is ruim een derde vol. Schijnbaar stoppen ze de behandeling dan altijd. Ik ben wel teleurgesteld! De vorige keer is 3,4 liter plasma gelukt en dat hebben we nu niet eens gehaald.
Ook krijg ik dit keer nog wat interessante uitleg. Ik vroeg me af waar de gele kleur in het filter vandaan komt. Is dit vet of cholesterol? Nee dus, het wordt geel omdat de kreatinine in het bloed bindt met de heparine die ze toevoegen.
Ik vroeg me ook af hoe het kan dat er iedere keer zo veel "gunk" in mijn bloed zit. Het lichaam blijft de rotzooi aanmaken. Dan vraag ik me wel nog af hoe dat dan zit met spike proteïnen en virusresten. Blijven die ook aangemaakt worden? Dat zou wijzen op de persistente virus theorie. Maar waarschijnlijk hebben ze daar zelf ook geen antwoord op.
Daarbij kijken ze ook naar de kleur van het bloedplasma. Bij mij is die melkachtig, maar die hoort helder te zijn. Wanneer het plasma weer helder wordt zou je klaar zijn met de behandelingen. Nou lees ik op sanquin dat melkachtig plasma ook door voeding kan komen, in ongeveer de helft van de gevallen die zij zien. Stamppot, pasta, fastfood en snoep zijn de boosdoeners. Maar die heb ik al een hele tijd niet gegeten. Ik heb dan wel mijn strenge keto/paleo dieet wat los gelaten nu ik in Cyprus ben, maar zo ver met koolhydraten ga ik nu ook weer niet!
Wanneer we weer op het appartement zijn moet ik eerst even slapen. Maar de rest van de avond gaat het eigenlijk best ok qua vermoeidheid. Wel is de pijn op de borst terug die ik het eerste jaar long covid veel had. Silke had dit al voorspeld dus no stress! De longen kunnen meer zuurstof opnemen en in het begin voel je dat als pijn.
Ook de nacht verloopt rustig, alleen neemt de pijn in gewrichten en spieren weer toe op dag 2, zoals de vorige keer. Gelukkig hadden we besloten om helemaal niks te doen en lekker bij het appartement en de zee rond te hangen. Het is hier zo mooi!!
De tweede nacht heb ik weer hartkloppingen. Dat is erg vervelend. Ook omdat ik dacht dit keer de dans te ontspringen. Het is dus best een vervelend nachtje daardoor omdat ik op en duur moeite heb om het onder controle te krijgen.
Gelukkig word ik donderdag wel redelijk goed wakker. Alleen nog een beetje pijn op de borst resteert. Zodat ik fit aan mijn HBOT sessie kan beginnen. Ik heb geluk, een van de mensen valt dit keer direct in slaap, zodat het geluid van de tv uit gaat! Heerlijk rustig, een beetje op mijn ademhaling lettend kom ik het uur door.
Ook het weer begint een stuk aangenamer te worden. Het is nog wel boven de 30 graden maar er steekt een briesje op die alle benauwdheid weg waait. Wat een feest!!
De komende dagen begin ik langzaam verbetering te merken, dat is pas echt feest!!
Wat merk ik dan? Nou, ik herstel veel sneller van deze apherese dan van de vorige. Mijn energie level zit op donderdagavond, dag 3, al weer op normaal. Ik schat in dat ik de dag erna zelfs een nieuwe apherese aan zou kunnen. Maar ik wacht nog even tot maandag. Overigens zijn mijn body battery en hartslag volgens mij Garmin horloge nog niet helemaal zoals ze zijn moeten. Maar vrijdagnacht komt de laagst gemeten hartslag weer onder de 60, wat ik tegenwoordig als goed beschouw. Dat die 2,5 jaar geleden nog zo'n 10 slagen lager was 's nachts vergeet ik dan maar even, komt wel weer, komt wel weer..
Wat ik nog meer merk, is dat de pijn veel minder is. Heerlijk om wakker te worden zonder pijn zeg!! Mijn haar lijkt weer een beetje te groeien. Voordat ik naar Cyprus kwam was het zelfs aan het uitvallen, waarschijnlijk door de herinfectie in juni. Je snapt hoe blij ik ben om weer groei te merken!! Mijn bloeddruk is vaker normaal (het koffie experiment blijkt ook te werken, maar dit is dus ook zónder koffie). Wat wel minder fijn is, is dat de muggen me weer weten te vinden, waarschijnlijk is mijn huid warmer of mijn bloed zoeter. Ook heb ik minder koude handen en voeten wat er op wijst dat mijn doorbloeding beter is. Volgens mijn vriend glanst mijn huid weer (ik had niet eens door dat die dof was) en staan mijn ogen helderder. En last but not least: mijn hoofd en geheugen begint iets scherper te worden en mijn prikkel gevoeligheid is een beetje afgenomen.
Kleine disclaimer: ik breng dit als enorme overwinningen, maar de verschillen zijn nog klein. Toch ben ik hier enorm blij mee! Na zo lang een status quo met maar weinig veranderingen ten goede en veel ten slechte, is zoveel verandering in 3 weken enorm!
Het is dan weer tijd om terug naar Larnaca te verhuizen. Mijn vriend vertrekt zaterdag naar huis en we gaan mij installeren voor de laatste 2 weken. Ik vlieg 8 oktober terug. Even slikken dat ik alles alleen moet gaan doen, maar de positieve tekenen geven me ook kracht en moed om het door te zetten.
Liefs,
Liselotte
Ps. Je kan je aanmelden voor een email alert op de homepage als je een berichtje wil bij een nieuwe blogpost!
Heb je vragen over mijn posts, ervaringen met long covid of H.E.L.P. apherese? Schroom niet om een berichtje achter te laten onder aan de homepage of hieronder.