Uhm watte? Ja dat dacht ik ook toen ik deze column van Healthrising las. Het gaat over een nieuw artikel van Douglas Kell en Resia Pretorius. Pretorius heeft de afgelopen jaren veel onderzoek gedaan naar microclotting en long covid. Daarom wekte deze column direct mijn aandacht.
Even terug naar ischemie-reperfusie schade. Dit betekent dat wanneer er een periode is geweest waarin de weefsels in het lichaam te weinig zuurstof hebben gehad, en daarna de weefsels weer wel zuurstof op gaan nemen, er schade ontstaat in de vorm van ontsteking en oxidatieve stress.
Oxidatieve stress betekent dat er te veel vrije moleculen (of radicalen) in het lichaam zijn, deze kunnen je cellen beschadigen. Vooral de mitochondriën in de cellen, dat zijn energie fabriekjes die ATP produceren. ATP is dan weer de drager van energie in het lichaam. Dus meer vrije radicalen, leidt tot beschadigde mitochondriën, leidt tot te weinig ATP, leidt tot te weinig energie en vermoeidheid. Tot zo ver, ik zal een andere keer meer aandacht besteden aan oxidatieve stress en hoe dat te bestrijden.
Het artikel van Kell en Pretorius laat zien dat een chronische staat van ischemische reperfusie kan ontstaan na een virale infectie. Specifiek noemen ze long covid (ook wel post-covid of PASC), ME/CVS, reumatoïde artritis en fybromyalgie.
Wat deze ziekten gemeen hebben is dat er een hele waaier aan symptomen kan optreden, met als belangrijkste vermoeidheid, er sprake is van terugvallen, en er langere periodes zijn waarin de klachten toenemen of afnemen. Daarnaast denken de auteurs dat hier een verklaring zit voor de spierpijnen die bij deze ziektes voorkomen.
Zij theoretiseren dat microklonters (microclots) de oorzaak van zijn dat de weefsels van deze patiënten wisselen tussen te weinig zuurstof en voldoende zuurstof, waardoor er dus constant ischemie-reperfusieschade blijft ontstaan zoals oxidatieve stress en ontstekingen.
Die microclots zijn sowieso geen goed nieuws. Als er microclots gevormd worden door een virale infectie, gebeurt er het volgende in het lichaam, zo stellen Kell en Pretorius: ten eerste blijft het lichaam auto-antilichamen produceren, dus antilichamen die je eigen cellen aanvallen. Daarbij blijkt dat de "clot persistence time" lang is, omdat het lichaam het niet lukt om deze microclots af te breken. Ze blijven dus gewoon in je bloed en worden niet opgeruimd. Bovendien raken haarvaten verstopt door deze microclots, waardoor er minder zuurstof opgenomen wordt in de weefsels. Dit veroorzaakt de chronische ischemie-reperfusie schade, zoals hierboven beschreven.
Helaas wordt dit zuurstofgebrek in de weefsels niet opgepikt door een saturatiemeter. En is testen voor microclots zo ingewikkeld dat het bijna niet gedaan wordt.
Waar de haarvaten over het algemeen 5 tot 10 micrometer zijn, zijn de microclots die gevonden zijn bij patiënten met long covid en ME/cvs, 5 tot 200 micrometer groot. Je kan je voorstellen dat er dan een probleem ontstaat!
Als je dus een covid infectie of andere virale infectie hebt waarbij dit gebeurt in je lijf, is er gelukkig ook een deel van de mensen bij wie het lichaam het uit zichzelf opruimt. Maar als dat niet gebeurt zien ze een aantal dingen gebeuren die ik heel herkenbaar vind.
Ten eerste kan er ontsteking en schade ontstaan aan de bloedvaten. Zo heb ik en veel andere long covid patiënten een hoge VEGF, wat betekent dat mijn vaten ontstoken zijn.
Ten tweede kan er auto-immuniteit getriggerd worden door de microclots, waardoor je dus in een staat van ontsteking blijft. Ik had voor ik begon met het Patterson protocol een hoge tnf-alfa, dit is daar een teken van en komt vaker voor bij long covid patiënten.
Daarnaast kan het zo zijn dat oude virussen zoals Epstein Barr (Pfeiffer!) geheractiveerd worden door vrije ijzer moleculen (vrij slaat op dat ze "op zoek zijn" naar een ander stofje om te binden) wat leidt tot meer oxidatieve stress en minder ATP, dus minder energie, nog naast de heractivatie van zo'n vervelend virus.
Nou en dan gaan we naar wat het belangrijkste is, als deze theorie klopt, wat kan je er aan doen?
Gelukkig voor mij noemen ze onder andere H.E.L.P. apherese en HBOT (hyperbare zuurstof therapie) omdat de apherese zeer effeciënt is in het verwijderen van microclots en de HBOT de ischemische hyperfusie reactie stopt of remt. Ik lijk dus op de goede weg te zijn!
Ze beginnen echter met een opsomming van medicijnen en supplementen. Een deel hiervan heb ik ook gebruikt! Maar zoals we nu weten niet altijd met even veel succes.
Ze geven een hele lijst, waaronder low dose naltrexone, curcumine, melatonine, NAC, magnesium. Antistollingsmiddelen zoals nattokinase, biologicals zoals infliximab, cholesterol medicatie zoals fenofibraat,
Lactoferrine om vrij ijzer te binden, het eten van champignons om ergothionenine, als anti oxidant / ontstekingsremmer.
Op naar de groenteboer dus voor een portie champignons per dag!
Liefs, Liselotte
Ik ben geen arts of anderszins medisch onderlegd. Dit is slechts mijn interpretatie van dit onderzoek.
Je kan je aanmelden voor een email alert op de homepage als je een berichtje wil bij een nieuwe blogpost!
Heb je vragen over mijn posts, ervaringen met long covid of H.E.L.P. apherese? Schroom niet om een berichtje achter te laten onder aan de homepage of hieronder.